از ایام قدیم تا قرن ۱۸ میلادی ، قدیمی ترین شکل قفل ، قفلی است که در ویرانه های خرساباد نزدیکی نینوا ، پیدا شده است و حدود ۴ هزار سال قدمت دارد . این قفل چوبی است و چند میله چوبی قابل حرکت دارد که در سوراخ هایی مناسب روی کلون می افتند و کلون را در وضعیت بسته نگه می دارند .
لید آن هم چوبی است و میله هایی دارد و می توان آن را در شیاری در کلون داخل کرد د میله های کلید ، میله های قابل حرکت قفل را به ارتفاع مناسب بالا می برند و بیرون کشیدن کلون ممکن می شد. مصریان قدیم ، این نوع قفل را می شناختند و نمونه هایی از آن در ژاپن و نروژ نیز به دست آمده است . در حفره های تپه چغازنبیل در استان ایلام ، کلون و میله هایی سنگی پیدا شده که قدمت آن به قرن سیزدهم میلادی می رسد .
رومیان ، قفلها و کلیدهای فلزی را اختراع کردند و برای اولین بار از ضامن ها برای ایمنی قفل استفاده کردند . قفلهای ضامن دار صدها سال ، تنها وسیله اطمینان بخش برای مردمان به شمار می رفت . در واقع ضامن ها همان برآمدگی های اطراف سوراخ کلید در قفل هستند ، به طوری که اگر کلیدی ، شیارهایی متناظر با ضامن ها نداشته باشد ، گردانیدن و حرکت آن در قفل ممکن نیست. طی قرنهای متمادی ، قفل سازها ابتکارهای فراوانی در طرح ضامن ها ارائه کردند و در نتیجه ، کلیدهای پرپیچ و خمی پیدا شد .
رومیان ، کلیدهای کوچکی هم می ساختند و آنها را به عنوان انگشتر به دست می کردند ، همچنین علاوه بر قفلهای ثابت ، قفل قابل انتقال را هم وارد کار کردند .
قفل سازان قرون وسطی ، بخصوص در کشور آلمان ، در ساختن قفلهای ظریف تبحر خاصی داشتند . کلیدها و قسمتهای متحرک قفل را بسیار پرکار و ضامن ها را بسیار در هم پیچیده می ساختند و ظاهر قفلها رابه طور بسیار زیبایی تزیین می کردند . با این همه ، توجه و نیاز فراوانی که در آن روزگاران پرآشوب به قفلهای مطمئن بود، در ساز و کار قفلها چندان پیشرفتی حاصل نشد د درهم پیچیدگی ضامن ها و پنهان کردن سوراخ کلید، تنها وسیله ایمنی به شمار می رفت